Κάποτε έβλεπε τους ενοίκους να ξυπνούν.Τους έκανε παρέα την ώρα του πρωινού, μύριζε τον αχνιστό
καφέ,άκουγε τις συζητήσεις, τα γέλια, τους προβληματισμούς τους.Κι ύστερα όταν έμενε μόνο, παρατηρούσε την κυρα Μαρία από απέναντι που τίναζε τα σκεπάσματα, την κυρία Σούλα που καθάριζε το μπαλκόνι,τον Γιώργο που έβαφε τα κάγκελα...
Κάποιες στιγμές χανόταν στον ορίζοντα, στο βάθος του Θερμαϊκού,στις κορυφές του Ολύμπου.
Από την Δευτέρα όμως το μόνο που αντικρίζει είναι σκουπίδια,μπάζα και παλιά δοκάρια...
Η μόνη του συντροφιά το κουρτινάκι-φίλος πιστός ακολούθησε μέχρι και εδώ।
Οι φωνές πια άγνωστες, αδιάφορες, περαστικές...